तूच तो ढग न...

एके दिवशी...
एकांतात असतांना..
ढग दाटलेले बघितले..
अगदी माझ्या मनात्य भावनान्न प्रमाने...
एकदम तुझी उणीव..
जास्तच जाणवू लागली...
तू जवळ का नाहीस..??
असे प्रश्न आले मनी..
जस जश्या
मनातील भावना
वाढत होत्या
तस् तसे..
हे वेडे ढग ही...
दाटत होते...
वाटुन गेले एकदा मानत..
यांना कलले तर नसेल न..
माझ्या मनातील..
तुझ्या विरहाचे दुख...
तितक्यात अश्रु एक,
डोळ्यातून निसटला...
अणि..
आश्चर्य एक रे..
तो धगा ही कोसलू लागला..
तेव्हा मला कलुन आले..की,
तो तूच आहेस...
फ़क्त लांब आहे तनाने..
पण अजुन ही...
तसा च सोबत आहेस....
frnds... ही कविता..एका प्रियसी ची..जिचा प्रियकर या जगात नहीं..
composed by... केतकी...प्रेम वेड लावुनी गेले.....