Interesting quotes -



Minds are like parachutes. They only function when they are open.



---

Sir James Dewar, Scientist (1877-1925)

पोलिस स्टेशनमध्ये पोलिस ऑफीसर ब्रॅट आणि त्याचा सहकारी समोरा समोर बसले होते. ब्रॅट अस्वस्थ दिसत होता. तो त्याच्या सहकाऱ्याच्या पुढ्यात टेबलवर एक फोटो टाकत त्याच्या खुर्चीवरुन उठला.

'' त्या गुन्ह्याचे शिल्पकार ... हे दोघंजणं आहेत ...'' ब्रॅट म्हणाला.

त्याच्या सहकाऱ्याने तो फोटो न्याहाळून पाहाला. तो स्टेलाचा आणि जाकोबचा कॉफी हाऊसमध्ये कॉफी घेत असतांनाचा फोटो होता.

'' मला शंका होतीच... पण आता खात्री झाली आहे... '' फोटोत जाकोबवर बोट ठेवीत ब्रॅट म्हणाला, '' की या माणसाचाच गिब्सनच्या गायब होण्यामागे हात आहे ''

'' तुम्ही असं कसं... म्हणजे एवढ्या खात्रीने असं कसं म्हणू शकता?'' त्याच्या सहकाऱ्याने विचारले.

ब्रॅटने अस्वस्थतेने त्याच्या टेबलभोवती एक चक्कर मारली आणि मग आपल्या रिकाम्या चेअरच्या मागे चेअरवर रेलून हात ठेवून उभा राहत तो म्हणाला, '' कारण.. त्यांची जवळीक जरा जास्तच वाढतांना दिसत आहे... सिझन नसतांना एखादं फुलाचं झाड बहरावं तसं त्यांचं प्रेम जरा जास्तच बहरतांना दिसत आहे... '' ब्रॅट कडवटपणे म्हणाला.

तिकडे ब्रॅट आणि त्याच्या सहकाऱ्यात चर्चा चालली होती, त्याच वेळी इकडे जाकोब आणि स्टेला गिब्सनचा शोध घेण्यासाठी ब्लॅकहोलमधून त्या खडकाच्या गुहेत पुन्हा शिरले होते. आपआपल्या टॉर्चच्या प्रकाशात ते सोबत सोबत समोर चालले होते.

'' तुला माहित आहे?... गिब्सन या सगळ्या भानगडीत का पडला?'' जाकोबने विचारले.

स्टेलाने त्याच्याकडे प्रश्नार्थक मुद्रेने पाहत विचारले, '' कां पडला?''

'' ज्या वैज्ञानिकाने ही छोटी छोटी विश्व तयार केलीत, त्याचा ठाम विश्वास होता की ... जर का असे कृत्रीम विश्व तयार करता येत असतील तर नक्कीच या ब्रम्हांडात अशी खरीखूरी वेगवेगळी विश्व अस्तित्वात असली पाहिजेत... आणि जर आपण जसे या कृत्रीम विश्वात प्रवेश करु शकतो आणि बाहेरही पडू शकतो तसेच आपण खऱ्याखूऱ्या विश्वांमधे सुध्दा प्रवेश करुन बाहेर पडण्याचा काहीतरी रस्ता असला पाहिजे...'' जाकोबने तिला सविस्तर समजावून सांगितले.

'' तो त्यात यशस्वी झाला होता?'' स्टेलाने उत्सुकतेने विचारले.

'' नाही... असं वाटतं की तो शास्रज्ञ यशस्वी होण्याच्या आधीच गायब झाला... आणि गिब्सन त्याचं अपूर्ण राहीलेलं स्वप्न पुर्ण करण्याच्या प्रयत्नाला लागला'' जाकोब म्हणाला.

'' बापरे... म्हणजे गिब्सनही तर नाही ना त्या वैज्ञानिकासारखा गायब झाला?'' स्टेलाच्या चेहऱ्यावर काळजी आणि भिती दिसत होती.

जाकोबच्या चेहऱ्यावर या प्रश्नाचे काय उत्तर द्यावे याचा संभ्रम दिसत होता.

क्रमश:...

Famous proverbs -



Act in the valley so that you need not fear those who stand on the hill. -



--

Danish proverb

Inspiring quotes -

The only difference between your abilities and others is the ability to put yourself in their shoes and actually try.

---

Leonardo Ruiz

आज चर्चमध्ये सगळी सुझान आणि डॅनियलच्या लग्नाची गडबड चालली होती. सुझान नवरीच्या शुभ्र पेहरावात अजुनच खुलून दिसत होती. डॅनियलही त्याच्या कोऱ्या करकरीत सुट - बुटात उमदा दिसत होता. जेव्हा चर्चच्या प्रिस्टने त्यांच्या लग्नाच्या सोहळयाला सुरवात केली दोघांचेही चेहरे भावी आयुष्याच्या स्वप्नाने जणू चमकत होते. त्यांचे मित्र, नातेवाईक आणि हितचिंतक जे चर्चमध्ये जमले होते, त्यांच्या चेहऱ्यावरही आनंद ओसंडून वाहत होता. त्या गर्दीतच एका जागी जाकोब स्टेलाच्या शेजारी उभा राहाला होता आणि तो समोर चाललेला लग्नसोहळा पाहत होता. त्याच गर्दीत एका कोपऱ्यात पोलिस ऑफीसर ब्रॅट उभा होता आणि तो स्टेला आणि जाकोबच्या हालचाली बारकाईने टिपत होता.

शेवटी प्रिस्टने लग्न सोहळा संपवून त्यांचं लग्न लागल्याचं जाहिर केलं. सुझान आणि डॅनियलने एकमेकांना किस केलं. समोर जमलेल्या लोकांनी टाळ्या वाजवून त्यांच्या सदीच्छा आणि आनंद व्यक्त केला.

रात्री सुझान आणि डॅनियलच्या लग्नाची रिसेप्शन पार्टी जोरात सुरु होती. पार्टीत एका कोपऱ्यात स्टेला आणि जाकोब काहीतरी चर्चा करीत होते. तेवढ्यात सुझानचं लक्ष त्यांच्याकडे गेलं

सुझानला पोलीस ऑफीसर ब्रॅटचे शब्द आठवले, '' एक्ट्रा मॅरायटल अफेअर''

ब्रॅटला आलेली शंका खरी तर नाही...

तिच्या मनात डोकावून गेलं. वाकडं तोंड करुन हळू आवाजात ती त्याच्या शेजारी उभ्या असलेल्या डॅनियलला म्हणाली,

'' या माणसाला इथे कुणी बोलावलं?''

'' नाही ... मी तर नाही बोलावलं'' डॅनियलने खांदे उचकावीत पटकन उत्तर दिलं.

डॅनियल तिच्याकडे एक टक पाहत गमतीने म्हणाला, '' तुला माहीत आहे... मधमाशी ही नेहमी मधाच्या शोधात असते''

'' डॅनियल प्लीज ... माझा मुड खराब नको करुस... ही वेळ अश्या फालतू गमती करण्याची नव्हे'' ती वर वर तर म्हणाली पण तिची स्टेला आणि जाकोबबद्दलची शंका आता दृढ होत चालली होती.

रिसेप्शन पार्टी आता ऐन रंगात आली होती. लोक छोटे छोटे समुह करुन, हातात मद्याचे ग्लासेस घेवून गप्पा करीत होते. लॉनमध्ये मधेच कुण्या एखाद्या गृपमधून जोरात हसण्याचा आवाज येत होता. पोलिस ऑफीसर ब्रॅट संधी साधून स्टेला आणि जाकोबच्या एका कोपऱ्यात उभ्या असलेल्या समुहात सामिल झाला.

'' हाय .. मिसेस फर्नांडीस...'' ब्रॅटने स्टेलाला अभिवादन केले.

'' हॅलो...'' स्टेलाने आपल्या गंभीर चेहऱ्यावर हास्य आणण्याचा प्रयत्न करीत प्रतिउत्तर दिले.

'' मी आपल्याला डिस्टर्ब तर करीत नाही?'' तिच्या डोळ्यात पाहत तो खोचकपणे म्हणाला.

'' ओह.. नाही ... बिलकुल नाही'' स्टेला म्हणाली.

स्टेलाने जाकोबला त्याची ओळख करुन दिली,

''जाकोब... मि. ब्रॅट''

दोघांनीही हस्तांदोलन केले.

'' नाईस टू मिट यू'' जाकोब म्हणाला.

'' यू टू'' ब्रॅट त्याचा हात जरा वाजवीपेक्षा जास्त जोराने दाबत म्हणाला.

'' हे पोलीस ऑफीसर आहेत आणि गिब्सनच्या केसवर काम करीत आहेत... आणि हा जाकोब ... गिब्सनचा मित्र'' स्टेलाने दोघांची एकमेकांना थोडक्यात माहिती सांगितली.

'' आपण आधी कधी भेटलो?'' ब्रॅटने जाकोबकडे निरखुन पाहत विचारले.

'' नाही ... मला नाही वाटत... म्हणजे मला तर आठवत नाही '' जाकोब आपल्या स्मरणशक्तीवर जोर देत म्हणाला.

तेवढ्यात सुझान तिथे त्यांच्या मधे घुसली.

'' सुझान आज तु फार सुंदर दिसते आहेस'' ब्रॅटने तिची तारीफ केली.

'' थॅंक यू'' सुझान लाजून म्हणाली.

तेवढ्यात काहीतरी आठवल्यासारखे करुन ब्रॅटने सुझानला म्हटले, ''सुझान ऍक्चूअली...''

आणि तिला गृपपासून बाजुला घेत गृपला म्हटले, '' ऍक्सूज अस प्लीज''

ब्रॅट सुझानला गृपपासून दूर बाजुला घेवून गेला.

सुझान आणि ब्रॅटची एका कोपऱ्यात काहीतरी कुजबुज चालली होती. तेवढ्यात डॅनियल तिथे आला.

'' आय होप... मी तुम्हाला डिस्टर्ब करीत नाही आहे'' डॅनियल म्हणाला.

'' नाही ... नाही ..'' ब्रॅट म्हणाला.

'' काय आहे ?'' सुझानने विचारले
डॅनियलने कुणीतरी पाठविलेला एक फुलांचा गुच्छ सुझानसमोर धरला. सुझानने तो घेवून त्यात खोसलेले कार्ड बाहेर काढले. त्या कार्डवर लिहिलेलं होतं, '' कॉग्रॅच्यूलेशन्स ऍन्ड हार्टली बेस्ट विशेस... फ्रॉम गिब्सन ... टू माय लव्हली सिस्टर ...'

बराच वेळ कुणीच काही बोललं नाही. फक्त एकमेकांकडे आश्चर्याने बघत राहाले.
क्रमश:...

संध्याकाळची वेळ होती, सुझान आणि डॅनियल हातात हात गुंफून फुटपाथवर चालत होते.

एका कॉफी शॉपकडे पाहून डॅनियल म्हणाला, '' चल कॉफी घेवूया''

'' थकलास ... इतक्या लवकर .. ही तर सुरवात आहे डियर ... अजुन तर फार मोठा पल्ला गाठायचा आहे..'' सुझान त्याला चिडवित म्हणाली.

'' चालत राहाणंच जिवन नव्हे... जिवनात चालता चालता मधे मधे काही मैलाचे दगडही येत असतात... त्या मैलांच्या दगडांवर थांबने आणि मागे वळून आतापर्यंत आपण किती समोर पोहोचलो आहोत हे जाणण्यातही एक आनंद असतो...'' डॅनियल अगदी फिलॉसॉफीकल होवून बोलत होता.

'' असं म्हणतोस.. तर चल थोडी थोडी कॉफी घेवूया आणि पुन्हा ताजेतवाने होवून पुढचं मार्गक्रमण करुया...'' सुझान गालातल्या गालात हसत म्हणाली.

ते दोघेही कॉफी हावूसमध्ये शिरुन एका कोपऱ्यात एकमेकांच्या समोर बसले.

सुझानने एक कागद आपल्या पर्समधून काढला आणि त्यावर ती काहीतरी मोजत बसली.

' मला वाटते तुही तुझ्या मित्रांची यादी तयार केली असावी'' सुझान तिच्याजवळच्या कागदावर काहीतरी आकडेमोड करीत म्हणाली.

'' कशासाठी? '' डॅनियलने निरागसपणे विचारले.

सुझान एकदम तिची कागदावर चाललेली आकडेमोड थांबवून त्याच्याकडे रागाने पाहात म्हणाली, '' कशासाठी म्हणजे?... लग्नाच्या पत्रीका वाटण्यासाठी ... डॅनियल खरच तु किती अबसेन्ट माईंडेड आहेस.. आता कृपा करुन हे विचारु नकोस की कुणाचं लग्न?''

डॅनियल गोरामोरा झाला होता. पण तसं न दाखविता त्याने कॅफेत इकडे तिकडे पाहत वेटरला बोलावले. वेटर येवून अदबिने त्याच्याजवळ उभा राहाला.

'' दोन ब्लॅक कॉफीज प्लीज''

त्याने ऑर्डर दिली तशी वेटर तिथून निघून गेला.

सुझान पुन्हा आपल्या कामात मग्न झाली आणि डॅनियल कॅफेमधे इकडे तिकडे पाहू लागला. त्यांच्यापासून बरंच दूर, एकदम विरुध्द कोपऱ्यात, डॅनियलचं लक्ष आकर्षीलं गेलं.

'' सुझी'' डॅनियलने तिकडे पाहत सुझानला आवाज दिला.

सुझानने त्याच्यावर एक ओझरती नजर टाकली आणि पुन्हा आपल्या कामात मग्न झाली.

'' सुझी ... तिकडे कोपऱ्यात तर बघ'' डॅनियलने पुन्हा तिला हटकले.

सुझानने डॅनियलने निर्देशित केलेल्या कोपऱ्यात बघितले. त्या कोपऱ्यात जाकोब आणि स्टेला गहन विचारात आणि चर्चेत डूबलेले एकमेकांसमोर बसले होते. त्यांच्या समोर टेबलवर काही कागदही पसरलेले होते.

त्यांना पाहताच सुझानच्या तळपायाची आग मस्तकात गेली. ती एकदम उठून उभी राहाली. आधीच जाकोब तिला एकदा समुद्र किनाऱ्यावर त्यांच्यावर वॉच ठेवतांना आढळला होता. तेव्हापासून तिच्या मनात जाकोबबद्दल एक तिव्र तिटकारा होता. आणि आता स्टेलाचं जाकोबसोबत असं कॅफेमध्ये येणं सुझानला बिलकुल आवडलेलं नव्हतं.

'' चल ... लवकर चल इथून ... आपण दुसरीकडे कुठेतरी जावूया'' सुझान बाहेर दाराकडे जात म्हणाली.

डॅनियलही तिच्या मागे मागे मुकाट्याने चालायला लागला.

क्रमश:...

चुकली दिशा तरीही हुकले न श्रेय सारे वेड्या मुशाफिराला सामील सर्व तारे

मी चालतो अखंड चालायाचे म्हणून
धुंदीत या गतीच्या सारेच पंथ प्यारे

डरतात वादळांना जे दास त्या ध्रुवाचे
हे शीड तोडले की अनुकूल सर्व वारे!

मग्रूर प्राक्तनांचा मी फाडला नकाशा
विझले तिथेच सारे ते मागचे ईशारे

चुकली दिशा तरीही आकाश एक आहे
हे जाणतो तयाला वाटेल तेथ न्यारे

आशा तशी निराशा, हे श्रेय सावधांचे
बेसावधास कैसे डसणार हे निखारे?

- विंदा करंदीकर

Take the world as it is, not as it ought to be.

---

German Proverb, Sayings of German Origin

Great Quotes-

It is a wise person that adapts themselves to all contingencies; it's the fool who always struggles like a swimmer against the current.

---

Annonymous

जाकोब आणि स्टेला अजुनही 'A' लेव्हलच्या ब्लॅकहोलमध्ये होते.

'' चल आता परत जावूया'' जाकोब स्टेलाला म्हणाला.

जाकोब रस्ता बदलून एकीकडे चालू लागला आणि स्टेलाही रस्ता बदलून त्याच्या सोबत सोबत चालू लागली. जाकोबने चालता चालता आपल्या खिशातला 'तो' टेनिस बॉल बाहेर काढला. त्या बॉलवर काढलेलं मानवी कवटीचं चित्र स्टेलासमोर धरीत तो म्हणाला,

'' बघ हा बॉल आता आपल्याला बाहेर पडायचा रस्ता दाखवेल''

जॉकोबने तो बॉल खडकांच्या उतारावर दोन खडक एकाला एक लागुन तयार झालेल्या खाचेत ठेवला. तो बॉल उतार असल्यामुळे त्या खाचेत खाली घरंगळायला लागला. जाकोब त्या बॉलचा पाठलाग करायला लागला आणि स्टेलाही त्याच्या मागे धावू लागली.

'' आपण जर या बॉलचा पाठलाग केला तरच आपण बाहेर जावू शकू'' जाकोब गमतीने म्हणाला.

शेवटी तो बॉल घरंगळत जावून त्या गुहेतील एका विहिरीत पडला.

'' हिच ती विहिर आहे जिच्यात आपल्याला बाहेर पडण्यासाठी उडी मारावी लागणार आहे'' जाकोब म्हणाला.

जाकोबने स्टेलाचा हात पकडला आणि दोघांनीही त्या विहिरीत उडी मारली. आता स्टेला उडी मारण्यात पटाईत झाली असं दिसत होतं.

जाकोब आणि स्टेला आता त्या वाड्याच्या समोर विहिरीच्या शेजारी जमिनीवर पडले. दोघंही वर आकाशाकडे पाहत उठून उभे राहाले. इतका वेळ आत ब्लॅकहोलमध्ये त्यांना चारही बाजुला खडकाव्यतिरीक्त काहीही दिसलं नव्हतं. आता वर आकाश आणि आजुबाजुला मोकळं मैदान आणि झाडी पाहून त्यांना हायसं वाटलं. जाकोब तिथेच आजुबाजुला जमिनीवर टॉर्चच्या प्रकाशात काहीतरी शोधू लागला.

'' काय शोधतोस?'' स्टेलाने विचारले.

तेवढ्यात जाकोबला टॉर्चच्या उजेडात तो जे शोधत होता ते दिसलं असावं. कारण खाली वाकुन त्याने काहीतरी जमिनीवरुन उचललं. तो 'तो' टेनिस बॉल होता, ज्याच्यावर मानवी कवटीचं चित्र काढलेलं होतं.

आता दोघंही सोबत सोबत रस्त्याच्या कडेला ठेवलेल्या आपल्या कारकडे चालू लागले.

'' तर मग... आपण कसे गिब्सनला शोधणार आहोत?'' स्टेला मुळ मुद्यावर आली.

'' त्याचाच तर आपल्याला आता विचार करावा लागणार आहे'' जाकोब आपल्याच धुंदीच चालत म्हणाला.

स्टेला त्याच्यासोबत चालत असतांना आश्चर्याने त्याच्याकडे पहायला लागली. तिला त्याच्या बेफिकीरपणाचं आश्चर्य वाटत होतं.

'' पण एक गोष्ट मला अस्वस्थ करतेय'' स्टेला म्हणाली.

'' कोणती?'' जाकोबने विचारले.

'' तो सडलेला आणि प्राण्यांनी कुरतडलेला माणूस त्या गुहेत जिवंत राहू शकला नाही ... तर गिब्सन जर त्या गुहेत अडकला असेल तर तो कसा काय जिवंत राहू शकतो?'' स्टेलाने जसे स्वत:लाच विचारले.

जाकोब काहीच बोलला नाही. कारण त्याच्याजवळ त्याचे काहीच उत्तर नव्हते.

क्रमश:...

Adaptability is not imitation. It means power of resistance and assimilation.

---

Mahatma Gandhi

जाकोबने स्टेलाच्या घड्याळाचा आणि त्याच्या घड्याळाचा टाईम जुळवून बरोबर 7 असा केला आणि स्टेलाची घड्याळ तिथेच 'A3'असं ज्या खडकावर कोरलं होतं त्यावर ठेवून दिली. नंतर स्टेलाकडे वळत तो म्हणाला, '' चल आता माझ्याबरोबर या ब्लॅकहोलमध्ये उडी टाक''

जाकोब तिला तिचा हात धरुन त्या विहिरीकडे नेवू लागला तसा स्टेलाने आपला हात सोडवून घेतला.

'' काळजी करु नकोस ... ही उडीही आधीच्या उडीसारखीच आहे...'' जाकोब तिला हिम्मत देण्याचा प्रयत्न करीत म्हणाला.

शेवटी जाकोबने स्टेलाला याही ब्लॅकहोलमध्ये उडी मारण्यास तयार केलं आणि दोघांनीही 'A3'ब्लॅकहोलमध्ये उडी मारली. स्टेलाच्या किंकाळीचा आवाज सुरवातीला हळू हळू कमी झाला आणि मग अचानक बंद झाला.

जाकोब आणि स्टेला दोघंही एका दुसऱ्या खडकाळ गुहेत जमिनीवर खाली पडले. हळू हळू ते उठून उभे राहाले. स्टेलाने या गुहेत काहीतरी वेगळे असेल या आशेने आपल्या टॉर्चच्या प्रकाशात आजुबाजुला बघितले. जाकोबने उठल्याबरोबर आपल्या टॉर्चचा प्रकाश एका बाजुला टाकला. तिथे एक विहिर होती आणि त्या विहिरीच्या शेजारीच एक खडक होता. त्या खडकावर 'Exit' असं कोरलेलं होतं.

'' इथे फक्त एकच विहिर?'' स्टेलाने विचारले.

'' नाही अजुन एक आहे तिकडे... B1... का बरं? '' जाकोबने विचारले.

'' नाही ... असंच विचारलं'' स्टेला म्हणाली.

'' तुला विहिरीत उड्या मारण्याची चांगलीच मजा येत आहे असं दिसतं...'' जाकोब तिला चिडवित म्हणाला.

दोघंही एकमेकांकडे पाहून गालातल्या गालात गोड हसले. जाकोब तर मंत्रमुग्ध झाल्याप्रमाणे तिच्या सौंदर्याने मोहून जावून तिच्याकडे एकटक पाहत होता. तिने पटकन आपली नजर दुसरीकडे वळवली.

जाकोब स्टेलाला ज्या विहिरीच्या बाजुला खडकावर 'Exit' असं कोरलेलं होतं तिथे घेवून गेला.

'' ही 'Exit' विहिर आहे, जिच्यातून आपल्याला 'A' लेव्हलला परत जायचं आहे ''

जाकोब आणि स्टेला आता 'Exit'विहिरीच्या अगदी काठावर उडी मारण्याच्या पावित्र्यात उभे होते.

'' असं होवू शकतं का की गिब्सन असाच एखाद्या ब्लॅकहोलमध्ये अडकला असेल?'' स्टेलाने विचारले.

'' हो... होवू शकतं'' जाकोब अगदी सहजतेने म्हणाला.

'' तर मग आपण सगळ्या लेव्हल्सच्या सर्व ब्लॅकहोलमध्ये गिब्सनचा शोध घेतला तर?'' स्टेलाने विचारले.

'' हं... बरोबर आहे तुझं... या परिस्थितीत कुणीही हाच विचार करेल... पण ते जेवढं वाटतं तेवढं सोप काम नाही आहे... ते फार जोखिमीचं काम आहे...''

स्टेला पुढे काही विचारण्याच्या आधीच जाकोबने तिचा हात आपल्या हातात घेवून 'Exit'विहिरीत उडीसुध्दा मारली.

जाकोब आणि स्टेला आता लेव्हल 'A' च्या गुहेत जमिनीवर खाली पडलेले होते. ते एकमेकांकडे बघत, गालातल्या गालात हसत उठून उभे राहाले. उठून उभा राहाल्याबरोबर जाकोब त्या 'A3'असं कोरलेल्या खडकावर ठेवलेल्या स्टेलाच्या घड्याळाजवळ गेला. जाकोबने ते घड्याळ उचललं आणि आपल्या घड्याळाशी जुळवीण्यासाठी जवळ धरीत म्हणाला,

'' बघ तुझ्या घड्याळात 7.15 वाजले आहेत तर माझ्या घड्याळात 8.15 वाजले आहेत...''

'' अरे खरंच की ... पण असं कसं?'' स्टेला त्या घड्याळाकडे बघत आश्चर्याने म्हणाली.

'' या ब्लॅकहोलच्या वेळेचं मोजमाप हे इथल्या मोजमापापेक्षा पुर्णपणे वेगळं आहे... इथले 15 मिनिट म्हणजे या ब्लॅकहोलमधील वेळेच्या 1 तासाबरोबर आहे... '' जाकोब स्पष्टीकरण देत होता.

'' बापरे... खरंच की ...किती अदभूत... अशाने तर माणूस त्याच्या एका जिवनात कितीतरी आयुष्ये जगु शकेल...'' स्टेलाला सगळं कसं विस्मयजनक वाटत होतं.

'' तुला किती आयुष्ये जगावीशी वाटतात?'' जाकोबने विचारले

'' गिब्सनशिवाय कितीही आयुष्ये जगली तरी त्याला गिब्सनसोबत जगलेल्या एका जिवनाची सर येणार नाही'' स्टेला गंभीर होवून म्हणाली.

जाकोबने तिच्याकडे प्रेमाने बघत तिची घड्याळ परत केली.

क्रमश:...

A mere literary man is a dull man; a man who is solely a man of business is a selfish man; but when literature and commerce are united, they make a respectable man.

---

Samuel Johnson 1709-1784, British Author

जाकोब आणि स्टेला आता त्या अंधाऱ्या गुहेत आपल्या हातातील टॉर्चचा प्रकाश टाकीत हळू हळू समोर जात होते. अजुनही त्या गुहेत असलेल्या हिंस्त्र पशूच्या अस्तीत्वाची जाणीव आणि भिती त्यांच्या मनात होतीच.

'' पण आपण हे इथे कुठे आहोत?'' स्टेलाने विचारले.

जाकोबने त्याच्या हातातील टॉर्चचा झोत एका खडकावर टाकला. त्या खडकावर मोठ्या अक्षरात 'A' असं कोरलेलं होतं.

'' आपण आता एका पुर्णपणे वेगळ्या विश्वात आहोत... फार वर्षापुर्वी एका भौतिकशास्त्राच्या वैज्ञानिकाने हे जग तयार केलं आहे...'' जाकोब म्हणाला.

स्टेला आश्चर्याने आणि अविश्वासाने त्याच्याकडे पाहत होती.

'' वेगळं विश्व? ... कसं काय?'' स्टेलाने विचारले.

आता ते बोलता बोलता त्या गुहेत कुठेतरी उपस्थित असलेल्या त्या हिंस्त्र श्वापदाविषयी विसरुन गेलेले दिसत होते.

'' ज्याच्यावर त्याचा विश्वास होता... ते त्यानं बनविलं'' जाकोब म्हणाला.

'' खरंच ... किती अविश्वसनिय वाटते'' स्टेलाच्या तोंडातून त्या गुहेत इकडे तिकडे पाहत असता आश्चर्योद्गार निघाले.

जाकोबने त्याच्या टॉर्चचा प्रकाशझोत त्या गुहेत पुन्हा सगळीकडे फिरविला. प्रकाशझोत फिरवित असतांना त्यांना त्या गुहेत बऱ्याच दुसऱ्या विहिरी दिसल्या. त्याने त्यातल्या एका विहिरीच्या शेजारी असलेल्या खडकावर आपल्या टॉर्चचा प्रकाश टाकला. त्या खडकावर मोठ्या अक्षरात 'A1' असे कोरलेले होते. दुसऱ्या एका विहिरीच्या शेजारी खडकावर 'A2'तर अजुन एका विहिरीच्या शेजारी खडकावर 'A3' असे लिहिलेले होते.

"" इथे तर बऱ्याच विहिरी दिसताहेत'' स्टेला म्हणाली.

'' त्या नुसत्या विहिरी नाही आहेत ... तर ते अजुन दुसऱ्या विश्वात प्रवेश करण्याचे रस्ते .. म्हणजे अजुन दुसरे ब्लॅक होल्स आहेत...'' जाकोब म्हणाला.

'' ब्लॅकहोल्स... बापरे म्हणजे ब्लॅकहोलच्या आत ब्लॅकहोल...'' स्टेला आश्चर्याने म्हणाली.

'' हो बरोबर आहे तुझं ... ब्लॅकहोलच्या आत ब्लॅक होल'' जाकोबने दुजोरा दिला.

'' आणि त्या ब्लॅकहोल्सच्या आत? '' स्टेलाने उत्सुकतेने आणि आश्चर्याने विचारले.

'' त्या ब्लॅकहोल्सच्या आत अजुन ब्लॅक होल्स'' जाकोबने उत्तर दिले.

'' त्या ब्लॅकहोलच्या आतही ब्लॅकहोल! ... खरोखर किती अविश्वसनिय!'' स्टेलाच्या तोंडून निघाले.

'' बाहेरच्या ब्लॅकहोलच्या आत हे सगळे ब्लॅकहोल्स... आणि यांच्या आत अजुन ब्लॅकहोल्स... आणि त्यांच्या आतही ब्लॅकहोल्स ... असं किती वेळा?... त्याला काही तर अंत असेल?'' स्टेलाने विचारले.

'' आहे ना... असं वाटतं की त्या वैज्ञानिकाने A B C D आणि E अश्या पाच लेव्हल्स तयार केलेल्या आहेत... म्हणजे A ब्लॅकहोलच्या आत B ब्लॅकहोल, B ब्लॅकहोल च्या आत C, C च्या आत D आणि D ब्लॅकहोल्सच्या आत E ब्लॅकहोल्स असे...'' जाकोबने तिला सविस्तर माहिती दिली.

'' पाच लेव्हल्स? ... माझा तर विश्वासच बसत नाही आहे... खरं म्हणजे कुणाचाही बसणार नाही'' स्टेला आश्चर्याने म्हणाली.

जाकोब आता ब्लॅकहोल 'A3' कडे जायला लागला. स्टेलाही त्याच्या मागोमाग जायला लागली.

'' तुला माहित आहे? ... या ब्लॅकहोलच्या आत एक जादू आहे... तुला बघायची आहे?'' जाकोबने विचारले.

'' जादू... हे सगळं काय जादूपेक्षा कमी आहे?'' स्टेला अजुनही चहूकडे आश्चर्याने पाहत म्हणाली.

जाकोब तिला तिचा हात धरुन 'A3' असं लेबल असलेल्या विहिरीजवळ नेत म्हणाला,

'' हे तर काहीच नाही ... तुला मी याहीपेक्षा मोठी एक जादू दाखवितो''

'A3' विहिरीजवळ आल्यानंतर जाकोब थांबला आणि स्टेलाकडे वळून म्हणाला, '' जरा तुझ्या हातातलं घड्याळ देतेस?''

स्टेलाने जाकोबकडे गोंधळून बघितले.

'' तुला जादू मी दाखविणारच आहे... आधी तुझ्याजवळचं घड्याळ तर दे'' जाकोब तिला गोंधळलेलं पाहून म्हणाला.

स्टेलाने आपल्या मनगटावरचे घड्याळ काढून जाकोबच्या हातात ठेवले.

जाकोबने ते त्याच्या मनगटावरच्या घड्याळासोबत मॅच केले आणि स्टेलाच्या घड्याळीची वेळ ऍडजेस्ट करीत म्हणाला, '' बघ दोन्हीही घडाळ्यात आता बरोबर संध्याकाळचे 7 वाजले आहेत''

स्टेला दोन्हीही घड्याळाकडे आलटून पालटून पाहात गमतीने म्हणाली , '' यात अशी कोणती जादू आहे?''

'' जरा धीर तर धरशील.. अजुन खरी जादू सुरुच व्हायची आहे'' जाकोब तिच्याकडे पाहात, गालातल्या गालात हसत म्हणाला.

तिही त्याच्याकडे पाहून हसत होती.

' ठिक आहे... '' स्टेला गंभीर होण्याचा अविर्भाव करीत म्हणाली.

जाकोब पुन्हा तिच्याकडे पाहून गालातल्या गालात हसला आणि तीही आपला गंभिरपणाचा अविर्भाव सोडून हसायला लागली.

क्रमश:...

स्टेला विहिरीच्या काठाजवळ उभी राहून भेदरलेल्या स्थितीत विहिरीत वाकुन वाकुन पाहत होती. आत काहीच दिसत नव्हतं, ना काही आवाज येत होता ना जाकोब आत असण्याचे काही चिन्ह दिसत होते.

जाकोबने विहिरीत उडी टाकली खरी...

पण हा गेला कुठे?...

स्टेला विहिरीच्या काठावरुन आत वाकुन डोकावून बघत असतांना अचानक तिच्या मागुन एक हात येवून तिच्या खांद्यावर विसावला. स्टेला एकदम घाबरुन जोराने किंकाळली. तिने वळून डोळे घट्ट मिटलेल्या स्थितीत तो हात आपल्यापासून झटकुन दूर सारला.

'' भिवू नकोस ... मीच आहे '' तिला जाकोबचा आवाज आला. तेव्हा कुठे स्टेलाने डोळे उघडले. डोळे विस्फारुन आश्चर्याने ती त्याच्याकडे पहायला लागली. जाकोब तिच्यासमोर उभा होता आणि तिच्याकडे पाहून गालातल्या गालात हसत होता.

'' ओह माय गॉड!... मी किती भिले... माझं तर हृदयच जवळ जवळ थांबायच्या मार्गावर होतं..'' स्टेला उसासा टाकत म्हणाली.

'' बघ मी पुर्णपणे सुरक्षीत आहे... अगदी एकही जखम नाही की साधं खरचटलं सुध्दा नाही'' जाकोब तिच्याकडे पाहत, हसत म्हणाला.

'' होना खरंच की'' स्टेला अजुनही आश्चर्याच्या धक्यातून सावरली नव्हती.

'' आता तर विहिरीत उडी मारण्यासाठी तयार होशील?'' जाकोबने विचारले. .

'' पण खरंच... तु कसा... कुठून बाहेर आलास?'' स्टेलाने अविश्वासाने विचारले.

'' ती एक जादू आहे...'' जाकोबही आता भाव खाण्याच्या अविर्भावात म्हणाला.

'' फक्त माझ्यासोबत विहिरीत उडी तर मार ... सगळं तुला आपोआप कळेल'' तो म्हणाला.

जाकोबने शेवटी तिला उडी मारण्यास मानसिक दृष्ट्या तयार केले आणि तो तिच्या हाताला धरुन तिला विहिरीच्या काठाजवळ घेवून गेला. ती अजुनही थोडीशी अनिच्छेनेच त्याच्यासोबत गेली.

स्टेलाने घट्ट डोळे बंद करुन त्याच्यासोबत विहिरीत उडी मारली. तिच्या किंकाळीचा आवाज ती जशी जशी खाली जात होती तसा तसा कमी होत होता आणि एकाजागी अचानक तिच्या किंकाळीचा आवाज पुर्णपणे नाहिसा झाला.

विहिरीत उडी मारल्यानंतर थोड्याच वेळात स्टेला आणि गिब्सनला आपण अंधारात कुठेतरी जमिनीवर पडलो आहोत असं आढळलं. जाकोबने आणि स्टेलाने ताबडतोब आपापले टॉर्चेस सुरु केले तेव्हा त्यांच्या लक्षात आलं की ते एका खडकाळ गुहेत जमिनीवर पडलेले आहेत. जाकोबने आपल्या टॉर्चच्या प्रकाशाचा झोत त्या गुहेत चहूकडे फिरवला. आजुबाजुला खडकाळ भिंती, वरचे डोक्यावरचे रुफही खडकाळ, आणि आजुबाजुला सगळीकडे त्या गुहेत खडकाचे ढीगच्या ढीग विखुरलेले होते.

जसा स्टेलाने आपल्या टॉर्चचा झोत आजुबाजुला फिरवला तशी ती जोरात एकदम किंचाळली. ती भितीने जाकोबला घट्ट बिलगली आणि स्वत:चा चेहरा जेवढा शक्य होईल तेवढा जाकोबच्या छातीशी लपविण्याचा प्रयत्न करु लागली. जाकोबने तिला आपल्या बाहुपाशात धरुन ती जिकडे पाहुन भ्याली तिकडे आपल्या टॉर्चचा प्रकाशझोत टाकला. तोही एक क्षण घाबरला. तिथे अंशत: सडलेलं एक मानवी मृत शरीर पडलेलं होतं. जाकोब तिची आणि स्वत:चीही भिती दूर करण्यासाठी एक उसासा टाकीत म्हणाला, '' ते फक्त एक मेलेलं सडलेलं शरीर आहे.... ही त्या जवळच्या खेड्यातली नाहीशी झालेली आणि पुन्हा कधीही परत न जावू शकलेली लोक आहेत ''

स्टेला आता बऱ्यापैकी सामान्य झाली होती पण तरीही ती जाकोबला अजुनही बिलगलेली होती. जाकोब आपला हात तिच्या डोक्यावरुन फिरवीत तिला हिम्मत देण्याचा प्रयत्न करीत होता. ती जेव्हा भानावर आली तेव्हा ती लाजली आणि स्वत:ला त्याच्यापासून वेगळं करीत उठून उभी राहाली. जशी ती उभी राहाली तशी ती किंचाळत पुन्हा जाकोबला बिलगली.

जाकोबने तिला पकडीत विचारले, '' आता काय झालं?''

स्टेलाने आपल्या थरथरत्या बोटाने एकीकडे निर्देश केला. जाकोबने तिकडे टॉर्चचा उजेड टाकून पाहालं तर त्याच्याही शरीरभर एक भितीची लहर पसरली. त्या सडलेल्या मृत शरीराचा मांडीचा भाग एखाद्या हिंस्त्र पशूने खाल्ल्याप्रमाणे कुरतडलेला दिसत होता.

क्रमश:..

It is in your moments of decision that your destiny is shaped.

---

Anonymous

Encouraging thoughts -

Never worry about the size of your Christmas tree. In the eyes of children, they are all 30 feet tall.

-----

Larry Wilde, The Merry Book of Christmas

Encouraging thoughts -
Never worry about the size of your Christmas tree. In the eyes of children, they are all 30 feet tall.
-----
Larry Wilde, The Merry Book of Christmas

स्टेला जेव्हा पुन्हा तिच्या भूतकाळातील विचारांच्या दूनियेतून वर्तमान काळात आली तेव्हा जॉकोबने कार हळू केली होती. त्यांची कार आता एका वाड्याकडे हळू हळू जात होती. स्टेला मंत्रमुग्ध झाल्यासारखी त्या वाड्याकडे बघायला लागली.

अरे हा तर हुबेहुब आपल्या स्वप्नात आलेलाच वाडा...

तिच्या डोळ्या समोरुन गिब्सन त्या वाड्यातून बाहेर येत आहे असे एक स्वप्नातले चित्र तरळून गेले.

'' हा तर तोच वाडा...'' स्टेलाच्या तोंडून आश्चर्याने निघाले.

स्टेलाने आजुबाजुला बघितले. आजुबाजुला शेतात सगळीकडे दाट झाडी आणि गवत वाढलेलं होतं.

'' ... आणि जागाही तिच'' स्टेला पुढे म्हणाली.

जाकोबने वाड्याच्या समोर रस्त्यावर एका कडेला कार थांबवली. स्टेला आणि जाकोब दोघंही कारमधून उतरले. जाकोबने उतरल्याबरोबर कारमधून आपल्या सोबत दोन टॉर्च घेतले. एक त्याने स्वत:जवळ ठेवला तर दुसरा स्टेलाकडे देत म्हणाला, '' हे असूदे... आत आपल्याला लागेल''

जाकोब वाड्याकडे जावू लागला. स्टेला गोंधळलेल्या मनस्थितीत आपल्या हातातला टॉर्च उलटून सूलटून बघत त्याच्या मागे मागे चालत होती.

'' तू इथे आधीही आलेला दिसतोस?'' स्टेलाने तो ज्या आत्मविश्वासाने त्या वाड्याकडे चालत होता त्यावरुन अंदाज बांधीत विचारले.

'' हो... एकदा .. गिब्सन सोबत..'' जाकोब चालता चालता उत्तर दिले.

'' कधी?'' स्टेलाने आश्चर्याने विचारले.

'' जवळ जवळ 15 दिवसांपूर्वी... '' जाकोब सरळ वाड्याकडे न जाता उजवीकडे वळत म्हणाला, '' इकडून ये... अशी ''

तो तिला वाड्याला लागुन उजवीकडे असलेल्या विहिरीजवळ घेवून गेला. विहिरीजवळ येताच पुन्हा स्टेलाला आश्चर्याचा धक्का बसला. पुन्हा तिच्या डोळ्या समोरुन तिच्या स्वप्नातला एक एक प्रसंग चलचित्राप्रमाणे तरळून जावू लागला ज्यात ती एका विहिरीच्या काठावर उभी होती. स्टेलाला गिब्सनच्या फाईलमध्ये ठेवलेलं विहिरीचं चित्रही आठवलं.

जाकोब तिला अजुन विहिरीच्या जवळ घेवून गेला.

'' ही विहिर बऱ्याच दिवसांपासून कुणी वापरत नसावं असं दिसतं..'' स्टेला म्हणाली.'

'' ही विहिर नाही आहे '' जाकोब मधेच म्हणाला.

'' ये ... बघ आत तर बघ..'' जाकोब तिला अजुन पुढे घेवून जात म्हणाला.

स्टेला भितभितच विहिरीच्या काठावर गेली. जॉकोब खाली वाकुन बघत तिलाही खाली बघण्यास मदत करु लागला.

'' तु जरा टॉर्चचा उजेड आत पाडशिल का?'' तिने त्याला सुचविले.

जॉकोबने टॉर्च लावून आत विहिरीत प्रकाशाचा झोत टाकला. स्टेला अजुन वाकुन आत बघु लागली.

'' तुला आत अंधाराशिवाय काहीएक दिसणार नाही... येथील खेडूत या विहिरीला 'ब्लॅक होल' म्हणतात.'' जाकोब म्हणाला.

स्टेलाने त्याच्याकडे आश्चर्याने पाहत विचारले, '' ब्लॅक होल?... म्हणजे?... असं काय आहे या विहिरीत?''

जॉकोब काहीही उत्तर न देता दोन पावलं मागे आला. स्टेलाही त्याच्या सोबत मागे आली.

'' आता तयार हो ... आपल्याला या विहिरीत उडी मारायची आहे'' जाकोब म्हणाला.

'' काय? ... उडी मारायची आहे?... काहीतरी बोलू नकोस '' स्टेला तो गंमत करीत असावा या अविर्भावाने म्हणाली.

जाकोब तिच्या शेजारी उभा राहून तिच्या होकाराची वाट पाहात तिच्याकडे एकटक पाहू लागला.

'' काहीतरी गंमत करु नकोस...'' ती म्हणाली.

'' मी गंमत नाही करीत आहे... खरंच आपल्याला आत उडी मारायची आहे.. चल लवकर ... माझ्यासोबत उडी मारण्यास तयार हो'' जाकोब गंभीरतेने म्हणाला.

जाकोबने हलकेच तिचा हात धरुन तिला विहिरीकडे नेण्याचा प्रयत्न केला. स्टेला पटकन आपला हात सोडवून घेत मागे सरली.

'' नाही .. नाही मी नाही येणार'' ती घाबरुन म्हणाली.

जाकोबने आपलं डोकं खाजवीत थोडा वेळ विचार केला आणि म्हणाला, '' ठिक आहे ... एक गोष्ट तर करशील?... तु इथे फक्त थांब... मी तुला उडी मारुन दाखवतो...''

जाकोब विहिरीकडे एक एक पाउल टाकीत जावू लागला. स्टेला अविश्वासाने त्याच्याकडे पाहत होती. जाकोबने एकदा वळून तिच्याकडे पाहाले, तिच्याकडे पाहून तो गालातल्या गालात हसला आणि अचानक त्याने विहिरीत उडी मारली.

क्रमश:...

संध्याकाळची वेळ होती आणि समुद्राच्या काठावर, बिचवर थंड हवा वाहत होती. बरीच प्रेमी जोडपी समुद्राच्या काठावर वातावरणाचा आस्वाद घेत जमली होती. सुझान आणि डॅनियल हातात हात घेवून बिचवर पसरलेल्या रेतीतून चालत होते. दोघंही काही न बोलता समोर दूरवर पाहत होती, जणू आपल्या भावी आयुष्यात डोकावीत असावीत.

'' आता जवळ जवळ पंधरा दिवस झाले आहेत ... माझ्या भावाचा अजूनही काही पत्ता लागत नाही ...'' सुझान गंभिरतेने म्हणाली.

डॅनियल तिच्याकडे बघायला लागला, जणू तिच्या भावना समजून घेत 'मीही तुझ्या दु:खात सहभागी आहे' असं तो म्हणत असावा.

'' सुझान... तू एवढी काळजी का करतेस ... आपण अटोकाट प्रयत्न करीत आहोतच की...'' डॅनियल तिला दिलासा देत म्हणाला.

'' जरी स्टेला नॉर्मल दिसत असली तरी... ती आतून अगदी कोलमडलेली आहे... तिला या स्थितीत मी पाहू शकत नाही ... कधी कधी तर रात्री बेरात्री उठून ती वेड्यासारखी रडत सुटते...'' सुझान म्हणाली.

'' मी तुला आधीपासूनच सांगत होतो...''

सुझानने डॅनियलकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहाले.

''.... की तीला एखाद्या चांगल्या मनोचिकित्सकाकडे घेवून जा,... तिला काऊंन्सीलींगची अत्यंत आवश्यकता आहे...'' डॅनियलने आपलं वाक्य पुर्ण केलं.

तेवढ्यात तिथेच बाजुला बसलेल्या एका माणसाने सुझानचं लक्ष आकर्षीत केलं. तो माणूस एका बेंचवर बसून वर्तमान पत्र वाचण्यात गुंग दिसत होता. पण तो वर्तमान पत्र वाचण्याचं नाटक करीत सुझान आणि डॅनियलवर लक्ष ठेवून होता असं तिला जाणवलं.

'' डॅनियल बघ... त्या माणसाकडे तर बघ''

डॅनियलने त्या माणसाकडे बघितले. त्या दोघांची नजरानजर होताच त्या माणसाने पटकन आपलं डोकं पेपरमध्ये खुपसलं.

'' बघ तो वाचण्याचं नाटक करतो आहे खरा .. पण त्याचं पुर्ण लक्ष आपल्याकडे आहे'' सुझान म्हणाली.

'' लंडनच्या प्लेनमध्ये बसून न्यूयार्कला जाण्याचा प्रयत्न करतोय साला'' डॅनियल उपरोधाने म्हणाला.

हे दोघं सारखे त्याच्याकडे पाहून काहीतरी चर्चा करीत आहेत हे लक्षात येताच तो माणूस तिथून उठला आणि काहीही झालं नाही या अविर्भावात तिथून निघून गेला. तो माणूस म्हणजे दूसरं तिसरं कुणी नसून जाकोब होता.

सुर्यास्त झाला होता आणि बिचवर अजुनच अंधारुन आलं होतं. आकाशात समुद्राच्या त्या टोकाला सुर्यास्ताची लाली अजुनही शिल्लक होती. बिचवर एका बाजुला सुझान आणि डॅनियलच्या दोन आकृत्या प्रेमाने एकमेकांना बिलगुन समुद्राच्या लाटांचा आनंद घेत होत्या.

डॅनियलने सुझानकडे एकटक पाहत म्हटले, '' हनी... मला वाटते ही अगदी योग्य वेळ आहे?''

'' कशाची?'' सुझानने विचारले.

त्याने तिच्या डोळ्यात बघत विचारले, '' आपण कधी लग्न करणार आहोत?''

सुझान अगदी सहजतेचा आव आणित म्हणाली, '' मला विचार करु दे...''

डॅनियल आश्चर्याने तिच्यापासून वेगळा होत म्हणाला, '' काय? ... म्हणजे?''

'' म्हणजे मला विचार करु दे की किती लवकरात लवकर आपण लग्नबद्ध होवू शकतो...'' सुझान गालातल्या गालात हसत म्हणाली.

'' ओह माय स्वीट सुझी'' आनंदाने तिला आपल्या बाहुपाशात ओढत डॅनियल म्हणाला. तो आता तिच्यावर आवेगयुक्त चुंबनाचा वर्षाव करु लागला होता.

क्रमश:...

I made this letter longer than usual because I lack the time to make it short.

--------

Blaise Pascal

Famous quotes -

Great works are performed, not by strength, but by perseverance.

----

Samuel Johnson

सुझान अचानक गाढ झोपेतून जागी होवून आपल्या बेडवर उठून बसली. तिला जोर जोराने दार ठोठावण्याचा आवाज येत होता.

कदाचित याच आवाजामुळे आपल्याला जाग आली असावी...

ती एकदम उठून बेडवरुन उतरुन खाली उभी राहाली.

यावेळी कोण असावं ?...

बघण्यासाठी ती तिच्या बेडरुमच्या दरवाजाजवळ गेली. अजुनही ती अर्धवट झोपेतच होती. दरवाजा उघडून किलकिल्या डोळ्यांनी तिने बाहेर बघितलं. बाहेर कुणीच नव्हतं. तरीही दार ठोठावण्याचा आवाज येतच होता. आतामात्र तिची झोप पुर्णपणे उडाली होती. ती माग घेत आवाजाच्या दिशेने निघाली.

स्टेलाच्या बेडरुमजवळ येताच तिच्या लक्षात आले की स्टेलाचा दरवाजा आतून ठोठावला जात आहे. तिने स्टेलाच्या बेडरुमचं दार व्यवस्थित बघितलं तर त्याला बाहेरुन कडी घातलेली नव्हती.

तर मग ती दार आतून का ठोठावते आहे?...

दार जाम तर झालं नाही ना?...

तिने दार आत ढकलून बघितलं. पण तिच्या लक्षात आलं की स्टेलाही दार आतून ढकलीत आहे. जेव्हा सुझानने दार जोरात ढकललं तर ते उघडलं. दार उघडताच स्टेला भेदरलेल्या स्थितीत बाहेर आली. ती घामाने पुर्णपणे ओली झाली होती. बाहेर आल्याबरोबर ती सुझानला बिलगली.

'' काय झालं?'' सुझान तिला शांत करण्याच्या प्रयत्नात म्हटली.

'' कुणीतरी माझ्या खिडकीतून आत पाहत होतं... आणि दारही उघडत नव्हतं'' स्टेला कशीतरी म्हणाली.

ती अजुनही भ्यालेली होती.

सुझान स्टेलाच्या बेडरुमच्या दाराकडे पाहत म्हणाली, '' स्टेला तू वेडी आहेस का?''

स्टेलाने आश्चर्याने सुझानकडे पाहाले.

'' तुझ्या बेडरुमचं दार आत उघडतं... तू जर त्याला बाहेर ढकलशील तर ते कसं काय उघडेल?'' सुझानने तिला विचारले.

गोंधळून स्टेलाने उघड्या दाराकडे पाहाले. स्टेलाने पुन्हा सुझानला मिठी मारली आणि ती हमसून हमसून रडायला लागली. सुझान तिला थोपटून समजावण्याचा प्रयत्न करीत होती.

'' जेव्हा मी आठ वर्षाची होती तेव्हा माझी आई मला सोडून गेली... नंतर माझे वडील... तेव्हा मी तेरा वर्षाचे होते... आणि आता गिब्सनही मला एकटा सोडून गेला...'' स्टेला रडत रडत बोलत होती.

सुझान तिला समजावण्याचा प्रयत्न करीत होती, '' शांत हो... शांत हो... काळजी करु नकोस आपण त्याला शोधून काढू...''

... स्टेला जेव्हा पुन्हा तिच्या विचारांच्या दूनियेतून बाहेर आली तेव्हा जाकोब अजुनही कार चालवित होता. कार आता शहरापासून बरीच दूर आली होती. दोघांची पुन्हा नजरा नजर झाली.

'' कुठे चाललो आहोत आपण?'' स्टेलाने विचारले.

जाकोबने नुसते स्माईल देत तिच्याकडे पाहाले.

'' कुठे आहे तो?... तुला माहीत आहे का?'' स्टेलाने न राहवून पुढे विचारले.

'' सध्या तरी, तो जिवंत आहे का मेलेला आहे हे मी काहीही सांगू शकत नाही'' जाकोब म्हणाला.

स्टेलाच्या चेहऱ्यावर एक दु:खाची छटा पसरली.

'' पण तो जर जिवंत असेल ... तर आपल्याला त्याला शोधावे लागेल...आणि आपण त्यासाठीच चाललो आहोत...'' जाकोब म्हणाला.

क्रमश:...

Priceless thought -

Keep away from people who try to belittle your ambitions. Small people always do that, but the really great make you feel that you, too, can become great.

----

Mark Twain

.... स्टेला रस्त्यावर एकटीच चालत होती. तिने रस्त्यावर समोर पाहाले. पुढे दूर दूरपर्यंत कुणीही दिसत नव्हतं. तिने वळून मागेही पाहाले, मागेही दूर दूर पर्यंत रस्त्यावर कुणीही दिसत नव्हतं. तरीही ती तशीच समोर समोर चालत राहाली. अचानक तिला रस्त्याच्या बाजुला एका शेतात एक जुना वाडा दिसला. आपसुकच तिची पावले त्या वाड्याकडे वळली.

वाड्याच्या आत भिंतीवर तिला मोठ मोठे पोर्ट्रेटस लावलेले दिसत होते. प्रत्येक पोर्ट्रेट जणू गुढ काहीतरी सांगण्याचा प्रयत्न करीत असावं असं तिला वाटत होतं. एका भिंतीवर तिला एक प्रिझमसारखं काहीतरी कोरल्यासारखं दिसलं. तिने त्या कोरलेल्या प्रिझमला हात लावून बघितला. बराच वेळ ती त्या प्रिझमला स्पर्ष करीत चाचपडून पाहत होती. जणू त्या स्पर्षाची जाणीव ती मनात साठवून घेत असावी.

अचानक वाड्यात तिला कुणाच्या तरी उपस्थितीची जाणीव झाली. तिने आजुबाजुला पाहाले. तिला वाड्यात एका कोपऱ्यावर एक सावली दिसली आणि तिने पाहताच ती सावली पुढे निघून गेली. ती त्या सावलीचा पाठलाग करायला लागली. तिला मनात कुठेतरी वाटत होतं की ती सावली गिब्सनचीच असावी.

'' गिब्सन '' स्टेलाने आवाज दिला.

अचानक ती सावली अंधारात नाहीशी झाली.

'' गिब्सन '' स्टेलाने अजुन जोरात आवाज दिला.

हाका मारीत तिने पुर्ण पॅसेजमध्ये शोधलं पण ती सावली दिसत नव्हती की गिब्सन.

अचानक दुरवरुन तिला वाड्याचा मुख्य दरवाजात काहीतरी हालचाल दिसली. ती मुख्य दरवाजाकडे धावली. दरवाजाजवळ पोहोचून ती वाड्याच्या बाहेर आजुबाजुला बघायला लागली. वाड्याच्या समोर एका झुडपाजवळ तिला काहीतरी हालचाल दिसली. म्हणून ती त्या झुडपाकडे धावत सुटली. अचानक तिला जाणवले की आपण एका विहिरीच्या बाजुने जात आहोत. तिने विहिरीकडे बघितले. त्या विहिरीला एका काळ्या खडकाच्या ठिगाने घेरले होते. तेवढ्यात तिला तिच्या मागे काहीतरी हालचाल जाणवली. तिने वळून बघितले तर गिब्सन वाड्यातून बाहेर येत होता. तिही हळू हळू त्याच्याकडे चालायला लागली. अचानक एक लख्ख प्रकाशाचा झोत गिब्सनवर पडला. त्या प्रकाशाच्या झोतामुळे गिब्सनची सावली जमिनीवर पडली होती. पण हळू हळू ती जमिनीवर पडलेली गिब्सनची सावली नाहीशी झाली. ती अजुन वेगाने... जवळजवळ त्याच्याकडे धावायला लागली. पण ती जोपर्यंत पोहोचत नाही तोपर्यंत गिब्सनही हळू हळू नाहीसा झाला होता. तो जिथे उभा होता तिथे ती पोहोचली. आणि पाहते तर जिथे गिब्सन उभा होता तिथे जमिनीवर एक पारदर्शक खडा पडलेला होता. तिने तो खडा उचलला आणि त्या खड्याकडे पाहत ती दु:खाने हंबरडा फोडत रडायला लागली.

... जेव्हा आपल्या हाताकडे पाहत स्टेला झोपेतून उठली तेव्हा तिला कळले की आपण पाहत होतं ते एक स्वप्न होतं. तिने पुन्हा आपल्या हाताकडे पाहाले. हातात काहीच नव्हते. तिने भेदरलेल्या चेहऱ्याने आपल्या आजुबाजुला पाहाले, तेव्हा तिच्या लक्षात आले की ती आपल्या बेडरुमध्ये बेडवर झोपलेली होती.

ती बेडवरुन खाली उतरली. अचानक तिला जाणीव झाली की तिच्या बेडरुमच्या खिडकीतून कुणीतरी डोकावून पाहत आहे. तिने खिडकीकडे बघितले तर तिला कुणीतरी एकदम खाली बसून लपल्यासारखे जाणवले. ती जशी जशी खिडकीजवळ जावू लागली तशी एक सावली तिथून पटकन उठून पळाली. ती आता घाबरली होती. ताबडतोब ती आपल्या बेडरुमच्या दरवाजाकडे झेपावली.

क्रमश:...

ड्रॉईंग रुममध्ये सुझान आणि पोलिस अधिकारी ब्रॅट समोरा समोर बसले होते.

'' तुला काय वाटते?'' अचानक काहीही संदर्भ न देता ब्रॅटने सुझानला प्रश्न विचारला.

गोंधळून सुझानने त्याच्याकडे बघितले.

'' म्हणजे... गिब्सन कुठे गेला असेल?'' ब्रॅटने स्पष्ट करुन विचारले.

'' नाही ... मला तर बिलकुलच काही अंदाज नाही... तसं पाहलं तर तो नेहमीच फार प्रॉम्ट असायचा... दोन तिन तासांकरीता सुध्दा जर त्याला उशीर होत असला तरी तो फोन करुन सांगायचा... '' सुझान म्हणाली.

'' तुही तेच तेच सांगत आहेस जे तुझ्या वहिनीने सांगितलं'' ब्रॅट उपहासात्मकरीत्या म्हणाला.

'' खरं म्हणजे असं पुर्वी कधी झालंच नव्हतं...'' सुझान म्हणाली

'' त्याच्या किडन्यपींगच्या शक्यतेबद्दल तुझे काय मत आहे? ब्रॅटने विचारले.

'' त्याला कोण किडन्यप करु शकतो?'' सुझानने जणू स्वत:लाच प्रश्न विचारला.

'' कुणी त्याचा शत्रु... कुणी दुष्मन...'' ब्रॅटने सुचवले.

'' नाही ... मला नाही वाटत... शत्रुचंतर सोडाच त्याला विशेष मित्रसुध्दा नाहीत... त्याच्या स्वभावच तसा आहे... थोडा लाजाळू थोडा एकलकोंडा...'' सुझान म्हणाली.

ब्रॅट आपलं डोकं खाजवू लागला, कदाचित काही विचार करीत असावा.

'' त्याचं वैवाहीक जिवन कसं होतं?... आय मीन ... तो त्याच्या वैवाहीक जिवनापासून खुश होता?'' ब्रटने त्याचा मोर्चा आता दुसऱ्या शक्यतेकडे वळविला.

'' ऍब्सुलेटली... '' सुझानने एक क्षणही विचार न करता उत्तर दिले.

'' स्टेलाचा दृष्टीकोण त्याच्या बाबतीत कसा आहे?'' ब्रॅटने पुढे विचारले.

'' चांगला आहे ... म्हणजे ती नेहमीच त्याच्याशी एखाद्या मित्राप्रमाणे राहाली आहे'' सुझान म्हणाली.

'' स्टेलाबद्दल काही शंका घेण्याजोगं ?'' ब्रॅट ने विचारले.

'' शंका घेण्यासारखं... म्हणजे तुम्ही तिच्यावर शंका घेत आहात की काय?... ती एकदम साधी आहे... तुम्ही जी तिच्याबद्दल शंका घेत आहात तसं करण्याचं तर सोडूनच द्या ... ती कधी तसला विचारही करु शकत नाही'' सुझानने अगदी स्पष्टपणे तिचे स्टेलाबद्दलचे मत मांडले.

'' नाही, तसं नाही... माझी शंका थोडी वेगळ्या प्रकारची आहे'' ब्रॅट त्याचं मत अजुन स्पष्ट करुन मांडण्याचा प्रयत्न करु लागला.

'' वेगळी ... म्हणजे .. तुम्हाला म्हणायचं तरी काय आहे?'' सुझानने आश्चर्य व्यक्त करीत म्हटले.

'' म्हणजे ... बघ असं आहे ... काही विवाहबाह्य संबंध वैगेरे.. किंवा तसंच काहीतरी '' ब्रॅटला त्याची शंका व्यक्त करतांना अवघड जात होतं.

'' नाही .. नाही ... तसं काही शक्यच नाही..'' सुझान ठामपणे म्हणाली.

सुझानला ब्रॅटने असे तिच्या वहिणीचे धिंडवडे उडवावे हे काही योग्य आणि आवडलेलं दिसत नव्हतं.

'' माफ करा ऑफीसर ... पण मला वाटतं तुम्ही जरा मर्यादा ओलांडून बोलत आहात...'' सुझान रागाने लाल लाल झाली होती.

पण पुढे तिचा राग आटोक्यात आणण्याचा प्रयत्न करीत ती म्हणाली, '' .. म्हणजे ... मला वाटतं तुम्ही तुमचा तपास चूकीच्या दिशेने करीत आहात... तिच्याकडे जरा बघा... आणि विचार करा... ती अश्या काही गोष्टी करु शकते का? ''

ब्रट विचित्रपणे गालातल्या गालात हसत म्हणाला, '' तुला माहित आहे... दाखवायचे दात आणि खाण्याचे दात हे नेहमी वेगळे असतात''

'' हिरवा चष्मा घातलेल्या माणसाला सगळीकडे हिरवळच दिसते'' सुझानही रागानेच म्हणाली.

'' हे बघा .. .मिस...?'' ब्रॅट जणू तिचं नाव आठवत नाही असा अविर्भाव करुन म्हणाला.

'' सुझान .. मिस सुझान..'' सुझानने मधेच त्याला आपल्या नावाची आठवण करुन दिली.

'' हो... मिस सुझान... मी तुमच्या भावना समजू शकतो... पण माझा नाईलाज आहे... हा माझ्या नेहमीच्या तपासाचा भाग आहे...'' ब्रॅट म्हणाला.

सुझान आपला राग आटोक्यात आणण्याचा प्रयत्न करीत होती आणि त्या प्रयत्नात ती खिडकीच्या बाहेर बघत आपल्या बोटांची नखं दाताने कुरतडत होती.

'' तुम्ह जरा शांत व्हा ... जस्ट रिलॅक्स '' ब्रॅटने तिचा रागाने लाल लाल झालेला चेहरा बघून तिला शांत करण्याचा प्रयत्न केला.

त्याचवेळी ती अश्या नाजुक प्रसंगी अजुन काही महत्वाचं बोलू शकते हीही शक्यता तो धरुनच होता.

पण त्याच्या अपेक्षेच्या विपरीत सुझान काहीएक बोलली नाही.

ब्रॅट जाण्यासाठी उठून उभा राहाला.

'' ठिक आहे तर मग... मी निघतो... तुला काही महत्वाचं मला सांगण्यासारखं ... '' ब्रॅट आत घराच्या पडद्याकडे अर्थपूर्ण नजरेने पाहत पुढे म्हणाला, '' ...किंवा काही लपविण्यासारखं आढळल्यास मला फोन करण्यास विसरु नकोस''

'' हो जरुर '' सुझानही उठून उभी राहत म्हणाली.

ब्रॅट दरवाजाकडे निघाला आणि जाता जाता अचानक एकदम थांबला, पुन्हा त्याने घराच्या आत पाहाले. त्याने आजुबाजुला आपली नजर फिरवली आणि आत दारचा पडदा हलल्याचं त्याच्या सतर्क नजरेतून सुटू शकलं नाही.

तो पुन्हा वळला आणि भराभर लांब लांब पावले टाकीत निघून गेला. सुझान त्याला बाहेर पर्यंत सोडविण्यास त्याच्या सोबत गेली.

क्रमश:...