ग़ज़ल

पत्थर सुलग रहे थे कोई नक्शे - पा न था
हम जिस तरफ चले थे , उधर रास्ता न था ----१
( चोहिकडे वणवा पेटला होता आणि मी त्या वणव्यात वाटाद्याचे पदचिन्ह शोधत होतो. खर तर जिथ मी शोधत होतो, ती पायवाट नव्हतीच मुळी.)

परछाइओं के शहर की तनहाइयां न पूंछ
अपना शरीके-गम कोई अपने सिवा न था ----२
( सावाल्यांच एक शहर होत, भयानक शांतता होती आणि त्या एकांतात मी होतो आणि माजे दुक्ख समजुन घेणारी माजी सावली होती.)

पत्तों के टूटने की सदा घुट के रह गयी
जंगल में दूर दूर हवा का पता न था ----३
( त्या अरण्यात स्मशान शांतता होती, पाण्याचा एवं वारयाचा आवाज नव्हता, पाने गलून पडायची, तिसुद्धा मुकाट !)

किसे सुनाते गली में तेरी ग़ज़ल
उसके मकान का कोई दरीचा खुला न था ----४
( मित्रा, तुजी ही कविता मी तिला कशी ऐकवू ? घराच्या खिडक्या तर सोडाच, हृदयाची कवाडे पण तिने घट्ट बंद केली आहेत.)