अशोका. . .

अशोका। . .

[This Poem is dedicated to Great Ashoka। . .]



तो खूपदा निघायचा त्या शितिजाच्या शोधात

मागे सोडून ती लक्तरे आठवणीची। . .

पण भटकायची पावले त्या वैशाख वणव्यात

उरायची मागे फ़क्त जाणीव सावलीची। . .



कोणीच नसायाचे वाटेवर। . . एकटाच तो, एकटीच ती धाव

एकसारखीच गर्दी त्या पडक्या कबरीचीं। . .

का जिंकायचंय त्याला ह्या जगाला हरवून?

भेदरलेली कुजबूज मग त्या मुक्या तलवारींची। . .



रोजचंच युद्ध अन रोजचाच तो आकांत

रोजचीच खळखळ आता फ़ुटक्या बांगड्यांची। . .

नांदायची शांतता त्याच्या प्रत्येक पावलाबरोबर

पुसटशी ओळख मग हरवलेल्या श्वासाची



पण। . . . . . . . . . .



एके दिवशी श्वास त्याचाच त्याचाबरोबर रडला

विझवली अश्रुने त्यानं रण्भुमी कलिंगाची। .

उघडले डोळे। . . तलवार हातुन निसटून पडली

हिच होती सुरुवात त्याच्या सोनेरी विजयाची। . .



अखेरीस जिंकलाच तो। . .जिंकलच त्यानं शितिजाला

उमलली फुल त्याच्या प्रत्येक पावलाशी

आता नव्हता तो एकटा। . .नव्हे एकासाठी त्याची धाव

सापडलेली ओळख एका हरवलेल्या "अस्तित्वाची"



- रोहन