आश्वाद

लोक मला नेहमी सांगतात।
आश्वाद हा एक विरग जसा,
गुहेत उलटे लटकुनी राहावे।
त्यातला हा प्रकार असा।
कुणी क्रांती घडवली।
तर कुणी शांती हरवली,
आश्वादने बरीच।
स्वप्ने पिकवली,एकाच थेंब।
आणा ओघहाडले अश्रू,
अशी किमया।
ह्या स्वप्नाने मिदवली.
मग कुणी मला सांगत बसते।
भिंतीवर तसबीर का दिसते,
विरघडलेल्या अहस्या रात्री।
तंबुस पाहत का नसते।
या अनेक कथनात।धागे दोन,
आशा आणा निराशा।
विंतात ज्याचे कोण,
ह्या कोणात वादातीतजीवन-मृत्यू दडला,
आशे मागून निराशा।
असा `बूडिया' म्हटला।
पण एक मृगजाद।
भरीच दिसे,मी आशावाद ठेऊ नये।
हाच या सर्वांचा आश्वाद असे।
गुहेत ज्या सारे वस्तात।
तिथे कोणी सांगेल का,
वटवाघुडा नव्हेऽतर मी कोण असे?