Book online - Black hole CH-12 सावली कुठे गेली?

स्टेलाच्या घराची बेल वाजली. तिने समोर जावून दार उघडले तर दारात गिब्सन होता. तो दार उघडल्याबरोबर तिच्याकडे विशेष लक्ष न देता घरात आला. स्टेला त्याच्याकडे सारखी एकटक पाहत होती. त्याचा चेहरा मलिन आणि दाढी वाढलेली होती.

'' कुठे होतास?'' तिने विचारले.

गिब्सन काही बोलला नाही.

'' ना फोन ना काही निरोप'' ती पुढे म्हणाली.

तरीही गिब्सन तिच्याशी काहीही न बोलता घरात जात होता.

'' मी तुझ्याशी बोलतेय... भिंतीशी नाही'' ती चिडून म्हणाली.

तरीही तो काहीच बोलला नाही.

'' गिब्सन प्लीज... मी तुझ्याशी बोलतेय'' ती त्याला अडवीत म्हणाली.

तो थांबला, पण तिच्याकडे न पाहताच बोलला, '' मला वाटते आपण यावर नंतर बोललो तर बरं होईल... आता सध्या मी घाईत आहे''

गिब्सन बेडरुममध्ये घूसला. स्टेला तो बेडरुममध्ये जाईपर्यंत त्याच्याकडे पाहतच राहाली.

स्टेलाला त्याच्या वागण्याचं आश्चर्य वाटत होतं. तो तिच्याशी आधी असा तुटक तुटक कधीच वागला नव्हता.

स्टेला किचनमध्ये ब्रेकफास्ट बनविण्यात बिझी होती. तिने पॅनच्या काठावर हलकेच आपटून एक अंडं फोडल आणि ते पॅनवर ओतून त्यातला बलक पसरवून सारखा केला. तेवढ्यात तिला समोरचं दार वाजल्याचा आवाज आला. तिनं तिचं ऑम्लेट बनविणं थांबवलं.

गिब्सन बाहेर गेला की काय?...

पण असा कसा हा न सांगताच बाहेर जावू शकतो?..

ती किचनमधलं काम तसंच अर्धवट सोडून समोरच्या दरवाजाकडे लगबगीने गेली.

जाता जाता तिला बेडरुमचं दार उघडं दिसलं आणि बेडरुमध्ये खाली जमिनीवर एक कोळशाने काढलेली आकृती खाली पडलेली दिसली. तिने जावून तो आकृती काढलेला कागद उचलला. जशी ती तो कागद घेवून उभी राहाली, बेडरुममध्ये टेबलवर ठेवलेल्या कशाने तरी तिचं लक्ष आकर्षीत केलं. एक जोरदार किंकाळी तिच्या तोंडातून निघाली. एका प्राण्याची कवटी टेबलवर ठेवलेली होती. ती ताबडतोब बाहेर आली आणि समोरच्या दरवाजाकडे झेपावली. तिला गिब्सन आपल्या कारकडे जातांना दिसला. स्टेला जवळ जवळ धावतच त्याच्या जवळ जावून पोहोचली.

'' कुठे जातो आहेस? ... आणि बेडरुममध्ये टेबलवर ते काय आणून ठेवलंस?...'' तिने विचारले.

तरीही गिब्सन कारकडे काही न बोलता चालतच होता.

'' गिब्सन ... काहीतरी बोलशील तू?'' ती चिडून म्हणाली.

गिब्सन एकदम थांबला.

'' मी आता येतो..'' तो तिच्याकडे वळून म्हणाला आणि पुन्हा कारकडे चालू लागला

अचानक जेव्हा स्टेलाचं जमिनीकडे लक्ष गेलं ती आश्चर्याने आ वासून बघायला लागली.

तिने बघीतलं की सकाळच्या उन्हात अंगणात कारची सावली पडत होती पण ... पण... गिब्सनची सावली पडत नव्हती. तिच्या अंगातून एक भितीची लहर गेली. असला प्रकार ती प्रथमच पाहत होती. तिला बोलायचं होतं पण जणू तिची वाचा हरपली होती. तिला अचानक क्षणातच दरदरुन घाम फुटला. तिने पुन्हा एकदा त्याच्याकडे पाहाले आणि पुन्हा जमिनीवर पाहाले. खरोखरच त्याची सावली पडत नव्हती.

तेवढ्या वेळात गिब्सन कारमध्ये घूसला, कारचं दार ओढून घेतलं आणि कार सुरु केली.

जेव्हा स्टेला धक्यातून सावरली, तिने आवाज दिला, '' गिब्सन''

पण त्याचं लक्ष कुठे तिच्याकडे होतं. तो आपल्याच विचारांच्या विश्वात होता. ती धावत त्याच्याजवळ जाणार तेवढ्यात त्याची कार धावायला लागली होती.

'' गिब्सन ऐक...'' ती जाण्याऱ्या कारच्या मागे धावत जावून त्याला मागुन आवाज देत होती.

पण त्याची कार आता वेगात धावायला लागली होती.

'' गिब्सन '' तिने जोरात एकदा आवाज दिला आणि ती रस्त्यावरच थांबली.

थोड्याच वेळात कार दिसेनाशी झाली.

आज मध्यरात्री पुन्हा गिब्सन त्या विहिरीजवळ आला. विहिरीच्या काठावर उभा राहून त्याने त्याच्या टॉर्चचा प्रकाशझोत विहिरीत टाकला. सगळं कसं काळं काळं होतं... शेवटपर्यंत... पण हो.. जर त्याला शेवट असेल तर! दोन पावले तो विहिरीच्या काठावरुन मागे सरला आणि अचानक त्याने विहिरीत उडी मारली. ना आवाज .. ना काही ... फक्त शांतताच शांतता ... भयानक शांतता...

क्रमश:...