Marathi books - Black Hole CH-9 तो चेंडू

रात्रीची वेळ होती. सगळीकडे गडद अंधार पसरला होता. आणि अश्या वेळी गिब्सन त्या जुन्या वाड्याच्या जवळ येवून पोहोचला. आजुबाजुला सगळीकडे निरव शांतता होती आणि आवाज येत होता तो फक्त 'किर्र .. किर्र ..' असा रातकिड्यांचा आवाज. गिब्सनने आपल्या टार्चचा झोत वाड्याच्या शेजारी असलेल्या विहिरीवर टाकला आणि हळू हळू जणू मंतरल्यागत तो त्या विहीरीजवळ जावू लागला. विहिरीच्या काठावर पोहोचताच त्याने त्याच्या टॉर्चचा झोत विहिरीत टाकला आणि तो वाकुन आत बघू लागला.
विहिरीच्या काठावरुन दोन पावलं मागे सरुन गिब्सनने आपल्या टार्चचा झोत आजुबाजुच्या परिसरावर फिरवला. आजुबाजुला रात्रीच्या त्या गडद अंधारात वाड्याच्या जुन्या भिंती आणि वाढलेली उंच उंच झाडी भयानक वाटत होती. कुत्र्यांचा दूरवरुन कुठूनतरी येणारा रडण्याचा आवाज वातावरणाच्या भयानकतेत अजुनच भर घालीत होता. विहिरीच्या बाजुला जो जुना वाडा होता, आता हळू हळू तिकडे गिब्सनची पावले वळली होती.

वाड्यामध्ये गिब्सन चहुकडे टार्चचा प्रकाश टाकीत चौकसपणे आणि सतर्कतेने एक एक पाऊल पुढे जात होता. तेवढ्यात त्याच्या लक्षात आलेकी काही तरी काळं त्याच्यावर हल्ला करण्यासाठी त्याच्याकडे झेपावलं आहे. भितीने मागे हटून पटकन तो खाली बसला. नंतर त्याच्या लक्षात आले की तो पाकोळ्यांचा एक मोठा कळप होता. तो कळप काही वेळ त्याच्या डोक्याभोवती घोंगावत राहाला आणि मग दूर उडून गेला. गिब्सनने सुटकेचा निश्वास सोडला.

वाड्यातल्या आतल्या बाजुला भिंतिवर लिओनार्डो दा व्हिन्सीचे पोर्ट्रेटस लावलेले होते. गिब्सनने हळूवारपणे त्या पोर्ट्रेटसना एक एक करुन स्पर्श केला. त्यातून त्याचं लिओनार्डे दा व्हिन्सीच्या आर्टबद्दल एक आदर एक प्रेम दिसत होतं.

अचानक गिब्सनला वाड्याच्या बाहेर कुणाची तरी उपस्थिती जाणवली. गिब्सन एकदम स्थिर आणि स्तब्ध होवून पुन्हा कानोसा घेवू लागला. बाहेर जो कुणी असेल त्याला आपण दिसू नये म्हणून त्याने आपला टॉर्च बंद केला. तो स्तब्ध झाला तसा बाहेरचा आवाजही थांबला. त्याने आपल्या डोळ्यावर आलेले त्याचे लांब कुरळे केस मागे सारले आणि अंधारातच बाहेर डोकावून बघितले.

बाहेर त्याला एक आकृती हातात कंदील घेवून त्याच्याकडेच येतांना दिसली.

कोण असावी ती आकृती?...

त्या भयानक परीसरात ती काळी आकृती अजुनच भितीदायक दिसत होती.

गिब्सन जिथून वाकुन बघत होता तिथेच एका भिंतीच्या मागे दडून बसला आणि मधे मधे वाकुन बघून चाहूल घेवू लागला. ती आकृती तो जिथे लपून बसला होता तिकडेच येत होती.

जेव्हा ती आकृती गिब्सनच्या अगदी जवळ आली गिब्सनने बाजुलाच पडलेले एक लाकुड उचलले. जशी ती आकृती अजुन अजुन जवळ येवू लागली तशी तशी गिब्सनची त्या लाकडावरची पकड घट्ट व्हायला लागली. ती आकृती त्याच्या आवाक्यात येताच एका क्षणाचाही विलंब न लावता त्याने त्या लाकडाने त्या आकृतीवर एक जबर घाव केला. ती आकृती खाली कोसळली आणि ओरडू आणि विव्हळू लागली.

आवाज तर ओळखीचा वाटत होता...

गिब्सनने आपला टॉर्च सुरु करुन प्रकाशाचा झोत त्या आकृतीवर टाकला. ती आकृती दूसरे तिसरे कुणी नसून बाजूच्या खेड्यातला ब्रायन होता. ब्रायन साधारण पस्तीशीतला, काळा कुट्ट रंग, चमकणारी त्वचा आणि पिळलेलं शरीर असा अवतार होता. त्या दोघांची आधीच त्या खेड्यात ओळख झाली होती. त्याने त्याच्यावर टॉर्चने प्रकाश टाकताच तो भितीने आपल्या हाताने आपल्या डोक्याचा बचाव करीत ओरडला, '' साहेब ... मी ...मी ब्रायन आहे... मी इथं तुमच्या मदतीसाठी आलो होतो''

'' मदतीसाठी? ... इतक्या रात्री?... आणि ही अशी पद्दत आहे?'' गिब्सन चिडून म्हणाला.

ब्रायन आपलं डोकं दोन्ही हाताने धरीत उठून बसला. गिब्सनने त्याच्या जवळ जावून टॉर्चच्या प्रकाशात त्याच्या डोक्याला झालेली इजा तपासून बघितली.

'' आय ऍम सॉरी.. खरं म्हणजे... मला वाटलं..."' गिब्सन गोरामोरा होवून म्हणाला.

'' मला तुम्हाला एक गोष्ट दाखवायची होती...'' ब्रायन अजून व्यवस्थीत बसत म्हणाला.

'' कोणती?'' गिब्सनने विचारले.

उठून उभा राहत ब्रायनने त्याच्या खिशातून एक टेनिसचा बॉल काढला आणि गिब्सनसमोर धरला.

'' हे काय आहे?'' गिब्सनने विचारले.

'' हा तोच बॉल आहे जो ती पोरं खेळत होती आणि मग खेळता खेळता ब्लॅकहोलमध्ये पडला होता ...'' ब्रायन म्हणाला.

'' तुला कुठे मिळाला?'' गिब्सन बॉल आपल्या हातात घेत, निरखुन बघत आश्चर्याने म्हणाला.

'' माझ्या मुलाला सापडला'' ब्रायन म्हणाला.

गिब्सनने त्या बॉलला खाली वर फिरवून निरखून बघितले. त्या बॉलवर एका जागी त्याला काळ्या पेनने मानवी कवटीचे चित्र काढलेले दिसले.

क्रमश:...