Marathi Book - Black Hoel CH-8 सायमनचा शोध

वाड्याच्या समोर विहिरीभोवती आता सायमनचे वडील, आई आणि इतर गावातली लोक जमली होती. पोराच्या वडीलाने आणि इतर लोकांनी सोबत मोठमोठे दोरखंड आणले होते. ते आता आत उतरण्यासाठी दोरखंड विहिरीत सोडू लागले. तेवढ्यात तिथे एक म्हातारा आला. कुठून आला कुणास ठाऊक? तो पोराच्या वडीलांजवळ गेला आणि त्याचे खांदे गदगद हलवून त्याला इशारा देत म्हणाला, '' असं वेड्यांसारखं काही करु नका... तुम्हाला माहित नाही... आतापर्यंत या विहिरीत उतरलेला कुणीही अजुनपर्यंत तरी परत आलेला नाही...''

सायमनच्या वडीलाने त्या म्हाताऱ्याकडे एक नजर टाकली आणि त्याच्याकडे दुर्लक्ष करीत ते आपलं दोरखंड आत सोडण्याचं काम करीत राहाले. म्हातारा आपलं कुणी ऐकत नाही असं पाहून आला तसा निघून गेला.

त्या विहिरीभोवती जमलेल्या लोकांनी विहिरीत दोर सोडला आणि सायमनचे वडील तो दोर पकडून विहिरीत उतरु लागले. ते उतरत असतांना दोराचे एक टोक विहिरीच्या बाहेर, बाकीचे लोक घट्ट पकडून होते आणि जसे जसे सायमनचे वडील विहिरीत खाली उतरत होते ते दोर हळू हळू खाली सोडू लागले.

पहिला दोर संपला म्हणून बाहेरच्या लोकांनी आत सोडलेल्या दोराला अजुन एक दोर बांधला आणि पुन्हा थोडा थोडा दोर आत सोडू लागले. हळू हळू दुसरा, तिसरा, चौथा आणि पाचवा असे दोरावर दोर संपले. आता त्यांच्याजवळ अजुन बांधण्यास दोर शिल्लक नव्हता.

अचानक दोर खाली सोडता सोडता त्या दोराला एक झटका बसला आणि दोराचा ताण पुर्णपणे नाहीसा झाला. जे लोक जोर लावून दोराला धरुन होते ते मागे खडकाच्या ढिगाऱ्याच्या शेजारी पडले. ते पटापट उभे राहाले आणि भितीयूक्त आश्चर्याने एकमेकांकडे पाहू लागले.

'' काय झाल?''

'' दोर तूटला की काय?''

एका जणांनी विहिरीत सोडलेला दोर हलवून आत सायमनच्या वडिलाला इशारा करुन पाहाला. पण आतून काहीच प्रतिक्रिया नव्हती.

हळू हळू विहिरीभोवती गावातले अजुन लोक जमा झाले. काही जण अजूनही विहिरीत सोडलेला दोर हलवून पाहत अजुनही सायमनच्या वडिलांना इशारा देण्याचा प्रयत्न करीत होते तर काही जण विहिरीत वाकुन बघत होते. आत कुणी असण्याचं किंवा कशाचंच काही चिन्ह दिसत नव्हतं, फक्त काळी कुळकुळीत अमर्याद पोकळी दिसत होती. तिथे जमलेले लोक गोंधळून एकमेकांकडे पाहू लागले. त्यांना आता पुढे काय करावं काही सुचत नव्हतं.

सायमनच्या आईला काय झाले असावे हे आजुबाजूला जमलेल्या लोकांचे भितीने काळवंडलेले चेहरे पाहून आता लक्षात आले होते. इतक्या वेळेपासून धीराने घेणाऱ्या तिचा शेवटी बांध तूटला. ती हंबरडा फोडून रडायला लागली. काही गावातल्या बाया ज्या तिथे जमा झाल्या होत्या त्या तिची समजुत घालण्याचा प्रयत्न करु लागल्या.

सायमनचे वडील गेल्यामुळे गावात एक दु:खद वातावरण होते. सायमनचे वडील गेले होते आणि त्यांचं पार्थीवसुध्दा मिळालं नव्हतं आणि मिळण्याची काही शक्यताही नव्हती. लोकांनी सायमन आणि त्याचे वडील यांच्या पार्थीवाचं प्रतिक म्हणून दोन दगड त्यांच्या घरासमोर ओट्यावर ठेवले. मोठा दगड म्हणजे सायमनचे वडील तर छोटा दगड म्हणजे सायमन. गावातले लोक त्या दोन दगडाभोवती जमा झाले होते. त्या दगडांची माती राख वैगेरे लावून पुजा करुन त्या लोकांनी त्या दगडावर छोटी छोटी कापडंसुध्दा पांघरली होती. मुलाची आई आणि त्या माणसाची पत्नी आता हुंदके देवून रडत होती.

गर्दीतली चार लोक आता त्या दगडांच्या सामोरी गेली. त्यांनी जणू ते सायमनचे आणि त्याच्या वडीलाचे प्रेत उचलीत असावे असे त्या दगडांना काळजीपुर्वक उचलून खांद्यावर घेतले, त्या दगडांना खांद्यावर घेताच सायमनची आई उठून पुन्हा जोरजोराने रडायला लागली. तिच्या आजुबाजुला जमलेल्या इतर बायांनी तिची समजुत काढून तिला आवरण्याचा प्रयत्न केला.

ती चार लोक आता त्या दगडांना खांद्यावर घेवून त्यांच्या अंतविधीसाठी जंगलाकडे चालायला लागली. रडणारी सायमनची आई आणि गावातली इतर जमलेली लोक त्या लोकांच्या मागे मागे जावू लागले. सगळ्यात मागे, जड पावलांनी गिब्सनही त्या गर्दीच्या मागे मागे जंगलाकडे जावू लागला.

क्रमश:...