सकाळची वेळ.. सुर्याच्या उगवण्याची नुकतीच चाहूल लागलेली. त्यातच एक सुंदर हिरव्यागार हिरवळीने वेढलेली छोटीसी कॉलनी. आणि त्या कॉलनीत वसलेली छोटी छोटी टूमदार घरं. कॉलनीतलं वातावरण कसं सकाळच्या मांगल्याने आणि उत्साहाने भरुन गेलं होतं. मधूर पक्षांचा किलकिलाट वातावरणात जणू अजुनच स्फुर्ती भरीत होता. कॉलनीतली आणि कॉलनीच्या भोवतालची हिरवीगार झाडे सकाळच्या हवेच्या मंद मंद झुळूकेबरोबर हळू हळू डोलत होती.
जसं जसं उजेडायला लागलं कॉलनीमध्ये आता काही पादचारी दिसायला लागले. सकाळच्या हवेचा आणि मांगल्याचा आस्वाद घेत ते फिरायला निघाले होते. काही जण जॉगींग करतांना दिसू लागले तर काही सायकलीही कॉलनीतल्या रस्त्यावरुन धावू लागल्या.
त्या कॉलनीतल्या बंगल्यांच्या समुहात अगदी मधोमध असलेला एक बंगला. इतर बंगल्याप्रमाणे याही बंगल्याच्या समोर हिरवागार गवताचा लॉन आणि छोटी छोटी फुलझाडे लावलेली होती. त्या फुलझाडांना आलेली फुलं जणू एकमेकांशीच स्पर्धा करीत असावी असं जाणवत होतं. अचानक एक सायकल त्या बंगल्याच्या गेटसमोर येवून थांबली. पेपरवाला मुलगा होता. त्याने पेपरची पुंगळी केली आणि नेम धरुन ती बरोबर बंगल्याच्या दरवाजासमोर फेकली. तो पेपरवाला मुलगा पेपर फेकून आता तिथून निघणार तेवढ्यात दारासमोर एक कार येवून थांबली. कारमधून एक उंच पुर्ण, गोरा, पिळदार शरीर असलेला उमद्या व्यक्तिमत्वाचा तरुण, जाकोब उतरला. वय साधारण तिसीच्या आसपास असावं. कारमधून उतरल्यानंतर बंगल्याच्या आवाराच्या गेटकडे जाता जाता त्याने प्रेमाने त्या पेपरवाल्याच्या डोक्यात हळूवार एक चपटी मारली. पेपरवालाही त्याच्याकडे पाहून गोड हसला आणि आपल्या सायकल घेवून पुढे निघाला.
बंगल्याच्या आत हॉलमध्ये एक सुंदर पण तेवढीच खंबीर तरुणी, स्टेला फोनचा नंबर डायल करीत होती. तिचं वय साधारण अठ्ठाविसच्या आसपास असावं. तिचा चेहरा नंबर डायल करता करता तसा गंभीरच दिसत होता पण तिच्या चेहऱ्याभोवती एक आभा पसरल्याप्रमाणे जाणवत होती. तिच्या डोळ्याभोवताली दिसणाऱ्या काळ्या कडा ती एवढ्यात कोणत्यातरी गंभीर काळजीतून जात असावी असं सुचवित होत्या. तिच्या बाजुलाच, तिची ननंद, एक एकविस बावीस वर्षाची कॉलेजात जाणारी तरुण मुलगी, सुझान उभी होती. सुझानही सुंदर होती आणि तिच्यात कॉलेजात जाणाऱ्या तरुण मुलींचा एक अल्लडपणा दिसत होता.
'' कोण डॉ. फ्रॅकलीन बोलताय?'' स्टेलाने फोन लागताच फोनवर विचारले.
तिकडच्या प्रतिक्रियेसाठी थांबल्यानंतर स्टेला पुढे फोनवर म्हणाली, '' मी मिसेस स्टेला फर्नाडीस, डॉ. गिब्सन फर्नाडीसची पत्नी...''
तेवढ्यात डोअरबेल वाजली. स्टेलाने सुझानला कोण आहे हे बघण्यासाठी खुणावले आणि ती पुढे फोनवर बोलू लागली, " नाही हे तुम्ही जे संशोधन करीत होता त्या संदर्भात मी फोन करते आहे...''सुझान वहिनीने खुणावल्याबरोबार समोर दरवाजाजवळ आली आणि तिने दार उधडले. समोर दारात जो कोणी होता त्याला पाहताच तिचे डोळे आश्चर्याने विस्फारल्या गेले. दारात जाकोब उभा होता.
'' तु? ... त्या दिवशी ..."'
'' मी... गिब्सनचा मित्र ... स्टेला आहे का आत'' जाकोबने तिचे वाक्य मधेच तोडून विचारले.
सुझानने वळून आत स्टेलाकडे बघितले.
तेवढ्यात संधीचा फायदा घेवून जाकोब आत घुसला सुध्दा. आत येवून तो सरळ स्टेला जिथे फोन करीत होती तिथे हॉलमध्ये गेला. सुझान दारात उभी राहून गांगारल्यागत त्याला आत जातांना पाहतच राहाली. तिला त्याला काय म्हणावे काही सुचत नव्हते.
स्टेलाचे अजुनही फोनवर बोलणे चालूच होते, '' मी कधीतरी पुन्हा तुम्हाला फोन करुन त्रास देईन...''
तिकडचे संवाद ऐकण्यासाठी मधे थांबून ती म्हणाली, '' सॉरी ... ''
पुन्हा ती तिकडचे संवाद ऐकण्यासाठी थांबली आणि, '' थॅंक यू '' म्हणून तिने फोन ठेवून दिला.
तिच्या चहऱ्यावरुन तरी तिने ज्यासाठी फोन केला होता त्याबाबतीत ती समाधानी जाणवत नव्हती. एवढ्यात तिचं लक्ष तिच्या अगदी जवळ उभ्या असलेल्या जाकोबकडे गेलं. तिने प्रश्नार्थक मुद्रेने जाकोबकडे आणि सुझानकडे आलटून पालटून पाहाले.
'' हाय.. मी जाकोब ... गिब्सनचा मित्र'' जाकोबने ती काही विचारण्याच्या आधीच आपली ओळख करुन दिली.
'' हाय '' स्टेलाने त्याच्या हायला प्रतिउत्तर दिले.
तेवढ्यात स्टेलाचं लक्ष त्याच्या मनगटावर बांधलेल्या एका चमकणाऱ्या पारदर्शक खड्याकडे गेलं. एवढा मोठा आणि एवढ्या तेजस्वीपणे चमकणारा खडा कदाचित तिने पहिल्यांदाच बघितला असेल. ती एकटक त्या खड्याकडे बघत होती
'' आपण कधी पुर्वी भेटलो?'' जाकोबने विचारले.
'' मला तर तसं वाटत नाही'' स्टेलाने उत्तर दिले.
'' काही हरकत नाही भेट ही कधीतरी प्रथम असतेच ... मला वाटते गिब्सनने आपली ओळख पुर्वी कधी करुन दिली नाही ... म्हणजे तसी संधीच आली नाही म्हणाना... '' जाकोब म्हणाला.
इतक्या वेळपासून आपण बोलत आहोत पण आपण त्याला साधं बसायला सुध्दा सांगीतलं नाही..
एकदम स्टेलाच्या लक्षात आले.
'' बसाना ..प्लीज'' ती सोफ्याकडे निर्देश करीत म्हणाली.
जाकोब सोफ्यावर बसला आणि त्याच्या विरुध्द दिशेला असलेल्या सोफ्यावर स्टेला बसली की जेणेकरुन ती त्याच्याशी आरामात बोलू शकणार होती.
'' ऍक्चूअली... मला तुझ्याशी एक महत्वाचं बोलायचं होतं'' जाकोबने सुरवात केली.
स्टेलाच्या चेहऱ्यावर उत्सुकता पसरली.
सुझान अजुनही तिथेच घूटमळत होती. जाकोबने नजरेचा एक तिक्ष्ण कटाक्ष सुझानकडे टाकला. ती काय समजायचं ती समजली आणि तिथून आत निघून गेली.
मग त्याने बराच वेळ स्टेलाच्या नजरेला नजर भिडवित तिच्या डोळ्यात रोखुन पाहाले.
'' पण त्यासाठी तुला माझ्यासोबत यावे लागेल'' तो अजुनही तिच्या डोळ्यात रोखून पाहत म्हणाला.
'' कुठे?'' तिने आश्चर्याने विचारले.
जाकोब आता उठून उभा राहाला. त्याने कोपऱ्यात टेबलवर ठेवलेल्या स्टेला आणि गिब्सन, तिच्या नवऱ्याच्या फोटोकडे निरखुन पाहत म्हटले, '' माझ्यावर विश्वास ठेव .... तु एवढ्यात ज्या गोष्टीमुळे एवढी चिंताग्रस्त आहेस हे त्याच संदर्भात आहे ''
तो आता बाहेर दाराकडे जावू लागला.
स्टेला सोफ्यावरुन उठली आणि मुकाट्याने त्याच्या मागे मागे जावू लागली.
क्रमश:...
|
0
comments
]
0 comments
Post a Comment